Ds. Liesbet Khouja-Geijlvoet
De eerste week van januari reageerden velen gekwetst op een openbaar stuk over het huwelijk, ondertekend door heel veel mensen uit orthodoxe kringen.
Niet vanwege het feit dat deze groep gelovigen zo denkt en/of gelooft, maar het feit dat dit met een statement naar buiten gebracht werd. Veel vooraanstaande theologen en predikanten uit die hoek en ook politici en anderen ondertekenden dit stuk. En de vraag rees: Waarom wilden deze mensen dit zo duidelijk onderschrijven?
De verklaring laat zich ervaren als een stukje vol geloofsuitspraken, waarin erg veel zinnen staan over mensen met een seksuele geaardheid anders dan heteroseksueel. Over mensen die hun gender anders ervaren dan hun uiterlijke lichaam voorschrijft, of mensen die niet met één persoon maar met meerdere de liefde willen ervaren of vormgeven. De ondertekenaars vergaten eigenlijk niet één enkele vorm van lichamelijkheid, gender of liefdesrelatie buiten het levenslange huwelijk tussen één man en één vrouw. En over al deze mensen wordt een negatief oordeel gegeven, met de uitspraak dat God dit soort gedrag niet wenst. Nog afgezien van het woord gedrag, we hopen toch dat liefde iets van hart en de ziel mag zijn. Van je diepste wezen en je grootste geluk. Daarom waren er, denk ik, terecht tal van mensen echt teleurgesteld in dit stuk. Er leken alleen verliezers te zijn. Eigenlijk kwam iedereen er bekaaid af, behalve de man die binnen een huwelijk levenslang trouw is aan zijn ene vrouw. Behalve dat dit zich lastig laat controleren, is het ook voor velen niet weggelegd tot deze, door de Nashville-verklaring uitgeroepen ‘liefdes-elite’ te behoren.
“Je moet er wel op letten twee liefdeservaringen
niet met elkaar te willen vergelijken,
je kunt de liefde niet meten zoals je afstand meet,
of de hoogte van een gebouw.”
Paulo Coelho, de heks van Portobello
Maar natuurlijk weten we het zelf ook: de liefde is niet meetbaar, niet voor een ander navoelbaar en niet af te wegen. Het overkomt je en neemt je mee. Het nodigt je uit om de best mogelijke versie van jezelf te zijn, of juist je te verleiden tot lage listen om mededingers naar deze geliefde van jou op de kast te jagen. Mensen kopen bossen bloemen en sturen kaarten; opgetut verschijnen we om onze geliefde te verleiden opdat zij/hij ons wil zien en van ons houden; of we worden nors en nukkig, omdat we geheel van slag zijn door zoveel gevoel en onzekerheid.
Eindeloos diep of onmetelijk hoog, zo is de liefde.
Wie in een verklaring anderen de maat wil nemen over LIEFDE, kan op veel kritiek stuiten.
In de kerken werd op veel plekken het lied van de liefde gezongen: Hoog als de Hemel, de liefde. De Regenboogvlaggen van de LHBTI-gemeenschap werden gehesen. Ze waren binnen een mum van tijd uitverkocht.
Eigenlijk werd het een week van één groot feest van de Liefde. Een onverwachte wending in kerkenwereld. Waar tot voor kort het thema kerk en seksualiteit een verhaal over repressie, onderdrukking of zelfs geweld was, leek het nu dat de kerk en de wereld zich tot een statement lieten verleiden.
De Liefde: de Liefde is van God, omdat God liefde is. En mensen hebben deze liefde als gave meegekregen in de schepping. God wil dat een mens van een ander mens kan en mag houden. Een mens is niet eenzaam bedoeld, maar als een mens met een verlangen naar een ander mens. Dat is natuurlijk en goed. En ook, dat is kwetsbaar en persoonlijk. Bovendien is het pad van liefde een weg vol valkuilen en moeiten. Dus, handen af van onze Liefdes!
Dat vlaggenfeest was misschien een lichtpuntje in de gebeurtenissen van januari. Maar het verdriet is en blijft, dat zoveel mensen onnodig gekwetst werden. Wat was nu het doel en de zin van deze verklaring? Laten we wel wezen. De liefde die op lichamelijk wijze gedeeld wordt tussen volwassen mensen die hiervoor hun oprechte instemming hebben gegeven, is iets wat een ander niet aangaat. In de wet staat dat het huwelijk een samenlevingsvorm is tussen twee volwassen mensen.
En de liefde? Die laat zich niet vangen in woorden, regels, heilige boeken of moraal. Want de liefde stroomt tussen mensen zonder voorafgaande toestemming, niet van ons hoofd, niet van ons hart. Het ís eenvoudigweg een natuurlijke staat van zijn, het hoort bij ons mensen. Laten we een vlag wapperen om dit te vieren!
Waarmee ik maar wil zeggen:
De kerk in ons dorp is een kerk waar iedereen welkom is. Juist om wie we zijn!
Ook als we de vlag niet uithangen, is dit zo zeker als de Liefde.